|
حضور در نشست سالیانه سازمان ملل و دمکراسی دمکراسی از جمله ترمی هائی استکه همانند مدِ لباس برای دوره های مختلف ایجاد میکنند و تا مردم بخواهند بخود بیایند که این ترم تنها یک حیله سیاسی است دیگر کار از کار گذشته است. ولیکن برای کوتاه کردن عمر این تزویرها یا ترم های کاذب باید کارهائی هم صورت بگیرد. حال با توجه به همین ترم و ادعاهای دمکراسی به بررسی رفتار مدعیان و یا طراحانِ مدِ ترم های سیاسی پرداخته میشود، و اینبار با یک نمونه ساده ولی حساس و بین المللی.
سازمان ملل با هر نیک و بدش بهر حال بعنوان بزرگترین سازمان جهانی که از جنبه های مختلف سیاسی- نظامی- اقتصادی- فرهنگی ووو در جهان عمل میکند واقعیتی انکار ناپذیر است. این سازمان هر سال نشستی سالیانه برگزار میکند که سران کشورهای جهان در آن شرکت کرده و دیدگاههای خود را در خصوص مسائل بین المللی ارائه میکنند. بنابر روال سنتی از آنجائیکه مقر اصلی این سازمان در آمریکا میباشد و جلسه در آنجا برگزار میشود رئیس جمهور آمریکا بعنوان اولین سخنران کار را آغاز میکند که در نتیجه تقریباً تمامی سران کشورها در آن زمان در سالن حاضر میباشند. ولی بمرور جلسات حاشیه ای میان سران و مسائل دیگر باعث میگردد که تعداد شرکت کنندگان حاضر در جلسات کم شود. در نتیجه کشورهائیکه جلساتی با دیگران دارند ممکن است یک نفر را در صندلی های خود بعنوان شاهد یا برای احترام و خالی نبودن صحن جلسه باقی بگذارند. تا اینجای کار عیبی دیده نمیشود حتی در جلسات عادی مجالس هر کشوری نیز همواره عده ای بدلائل همان کارهای مجلس در آنجا حضور ندارند و توهینی هم به سایرین و رعایت احترام دیگران ( دمکراسی) دیده نمیشود، اما: چنانچه در حالیکه یکی از سران در حال سخنرانی است و دیگری بعنوان اعتراض جلسه را ترک کند آنگاه موضوع دیگر است. 1- سخنران توهین های علنی و وقیحانه کرده است. 2- سخنران نیز همانند سایرین دیدگاه ها و نظرات سیاسی دولت و کشور خود را مطرح میکند ولی این یکی تاب تحمل ندارد.
در خصوص مورد اول بنظر نمیرسد هیچ رئیس دولتی آنچنان توهین آمیز صحبت بکند که مستحق چنین جواب یا عکس العملی باشد. معمولا میگویند سرهنگ قذافی کمی خارج از نزاکت لازم سیاسی رفتار میکرد؛ وگرنه شیوه نگارش مطالب و بیان در میان تمام سران کشورها تقریباً یکی است. اما در خصوص مورد دوم، موضوع به احترام سیاسی یا دمکراسی و رعایت حق بیان سایرین باز میگردد. بنظر نمیرسد در سخنان آقای احمدی نژاد رئیس جمهوری ایران کلمات و ترم های خارج از نزاکت سیاسی بکار رفته باشد. هر رئیس جمهوری ای حق دارد نظرات سیاسی دولت خود را بیان کند و دیگران باید به صحبتهای او احترام گذاشته بدان با متانت گوش فرادهند. اگر قرار باشد یکی صحبت هایش را بکند و زمانیکه نوبت بدیگری رسید محل را ترک کند این ابداً با آنچه که دمکراسی خوانده میشود ( ولی من آن را احترام متقابل و رعایت حق و حقوق دیگران و تحمل آراء و نظرات سایرین مینامم) همآهنگ نیست، بلکه نشانه روحیه دیکتاتوری یا خود بزرگ بینی و عدم احترام و ارزش برای سایرین میباشد. مگر در صحبتهای آقایان روسای جمهوری آمریکا در طول این سالها کدام نکته انسانی و بشر دوستانه بوده که سایرین بدانها با زجر گوش داده اند. امسال بدلائل کاری فرصت پیگیری دقیق جلسات سازمان ملل را همانند سالهای پیش نداشته ام ولی بدلیل بعضی صحنه ها و نوشته هائی که در بعضی سایتها دیده ام و این که سران بعضی کشورها صندلی ها را در زمان سخنرانی آقای احمدی نژاد خالی گذاشته اند این مطلب را مینویسم. مخصوصاً در سالهای پیش دیدم که بعضی از سران اروپائی بدلیل کمترین انتقادی که به اسرائیل شد صحنه را ترک کردند و وسائل ارتباطات جمعی نیز از آن با افتخار یاد کردند و ابداً به این نکته توجه نکردند که چنانچه این حرکت از جانب سایرین نیز در خصوص آنها تکرار بشود چه سنت زشت و پلیدی در احترام متقابل ایجاد میشود. مخصوصاً اینکه چنین حرکتی بعنوان دلیلی بین المللی برای دیگران بشود و سایرین نیز در هر امری چنین بکنند و برای استدلال به این حرکت در سازمان ملل استناد کنند. زمانیکه گفته میشود " عقاید دیگران محترم است" دقیقاً در چنین شرایطی است و باید نشست و به سخنان متقابل نیز احترام گذاشت و آنها را شنید. آنجا که گفته اند عقاید دیگران محترم است بدین معنی نیست که حتماً باید مورد پذیرش باشد بلکه دقیقاً بدین معنی است که باید بااحترام به آنها گوش فرا داد. نباید تصور کرد که سخنان رئیس جمهوری آمریکا برای ایران و بسیاری کشورهائی که بواسطه ستم و نیروی نظامی آن کشور سختی میبینند جالب و دوست داشتنی است. چرا وقتی ایران حاضر نیست ورزشکارانش با اسرائیلی ها نبرد کنند باید جریمه بشود ولی در این نبرد در سازمان ملل چنین چیزی در نظر گرفته نمیشود.
سازمان ملل جائی است که باید نمونه بارزِ جهان در نشان دادن ظرفیت تحمل آراء سایرین باشد. زیرا در آنجا کشورهای مستقل هرکدام نظراتی دارند و اساساً برای طرح نظرات خود باین محل بین المللی آمده و انتظار دارند به نظرات آنها توجه شده و چنانچه نظراتی غیر قابل قبول است با آن برخوردی مناسب یعنی منطقی و تئوریک بشود. پس چنانچه به این موضوع برخوردی دیگر بشود بدینمعنی است که ابداً ارزش و احترامی برای استقلال سایرین قائل نمیشوند.
سازمان ملل جائی است که باید نمونه بارز احترام به عقاید دیگران، تحمل حرف دیگران متانت، بردباری، دموکراسی و خویشتن داری باشد. عدم احترام بدیگران و ترک جلسه تنها بدلیل ابراز یک نظرِ سیاسیِ متفاوت نشان از بی ادبی و دیکتاتوری محض است. ترک محل حرکتی بسیار زشت و خارج از نزاکت و شعور سیاسی و نمونه کاملاً بارز خود بزرگ بینی و بی ظرفیتی و ریشه عمیق دیکتاتوری در ذهنیت این جماعات است.
پیشنهاد: 1- سازمان ملل باید موکداً از تمامی کشورها بخواهد که در زمان سخنرانی هر رئیس جمهوری حداقل یک نفر را در جلسه بگذارد تا جلسات حالت زشت و بی ادبانه خالی بودن بخود نگیرد. 2- هر کشوری که در هنگام سخنرانی رئیس جمهوری بعنوان اعتراض به نظرات آن کشور جلسه را ترک کرد و یا اصلاً در جلسه حاضر نشد، مجازات شود. مجازات او آنست که در جلسه سالیانه بعدی سخنرانی آن کشور بدون حضور هیچ کشوری بلکه در سالنی کاملا خالی باشد.
23 سپتامبر 2011 یکم مهر 1390 اپسالا – سوئد
|